Soms kan het eenzaam zijn

Elke ouder die een kind opvoedt met een autisme spectrum stoornis kent dat gevoel: het gevoel dat je met je rug tegen de muur staat en je geen idee hebt, hoe het nu verder moet.

Belangrijk is dat je jezelf niet isoleert van de buitenwereld. Dat is een risico omdat de confrontatie met die “normale” wereld soms moeilijk kan zijn. Als je een kind hebt met een beperking, wordt het probleem vaak groter als je de wijdde wereld ingaat. De confrontatie met een “normaal” kind benadrukt bijna wat jouw kind misschien niet kan. Deze momenten kunnen heel pijnlijk zijn. Zeker als je pas net weet, dat er iets met je kind aan de hand is.

In onze familie, is er een jongen die ongeveer even oud is als mijn oudste zoon. Ik betrapte mezelf erop dat ik mijn zoon altijd met hem aan het vergelijken was. En dat is soms zelfs jaloers was. Waarom mijn kind? Maar na de eerste shock van de diagnose, begint het proces van de acceptatie. Natuurlijk is dat stuk acceptatie een voortdurend proces.

Wij hebben ervoor gekozen om vanaf het eerste moment heel open te zijn over de diagnose van onze zoon naar onze omgeving. We hebben zelfs al onze familie en vrienden opgebeld om te vertellen wat er zich in ons leven afspeelde. We zijn ook vrienden verloren doordat we zo open waren over de diagnose van onze zoon. Ik denk dat ze niet wisten hoe ze erop moesten reageren. Ondanks dat, geloof ik dat de liefde en het begrip van je omgeving onmisbaar zijn in het acceptatieproces, waar je als ouders doorheen moet gaan. Je hebt die schouder om op uit te huilen gewoon nodig. Het is ook belangrijk dat de mensen in je omgeving weten dat je het moeilijk hebt. Daarnaast is het voor onze zoon ook fijn als mensen begrijpen dat sommige dingen moeilijk voor hem zijn. De enige manier waarop je dit allemaal bereikt is, als je open bent over de diagnose.

Gelukkig zijn er sindsdien vele jaren verstreken waarin we anderen ouders hebben ontmoet die in dezelfde situatie zitten. Praten, en een verbinding maken met deze andere ouders, die weten wat je meemaakt, helpt.

Dus tegen alle anderen auti-ouders zou ik willen zeggen:

“Ook al voelen we ons soms alleen, dat zijn we niet!”