Zomaar een dagje op het strand.

We gaan al jaren naar dezelfde plek op vakantie. Hetzelfde land, dezelfde stad, hetzelfde appartement. Niet omdat we niet van avontuur houden of dat we het niet leuk vinden om nieuwe dingen te ervaren. Nee, het geeft ons rust. Zoals de meeste mensen weten, die dagelijks met autisme te maken hebben. Dat stukje vertrouwdheid creëert rust. En rust is net datgene waar ik naar opzoek ben als ik met mijn gezin op vakantie ga. Dat die vertrouwdheid ook kan zorgen voor een vals gevoel van veiligheid, leerde ik een aantal zomers geleden.

We waren lekker aan het chillen op het strand; de kinderen speelde in het zand en de zee. Ik hield ze in de gaten en genoot van dat moment samen. Zo’n moment waar het leven mooi is in zijn eenvoud.

De jongens hadden elk een eigen visnet, dat ze al een aantal jaren op rij gebruikten om kleine visjes te vangen. Het jaar daarvoor vingen ze een emmer vol kleine visjes. Mijn oudste zoon is in de zee als hij ineens een grote vis ziet. Wat er daarna gebeurde had ik niet zien aankomen, ondanks dat we geen beginners meer zijn in het opvoeden van een kind binnen het spectrum. Hij rent uit de zee, is heel erg overstuur en huilt. Hij weigert absoluut nog terug de zee in te gaan, als er zulke vissen zwemmen.  Het is dezelfde zee waar hij nu al jaren zorgeloos in heeft gespeeld.

Voor de meeste mensen is het moeilijk voor te stellen. Maar hij is echt bang. Hij is alleen geen klein kind meer, en dus ziet het er van een afstandje “vreemd” uit. Een grote jongen, die huilt, maar eigenlijk heel graag met zijn broers wilt spelen, maar dat simpelweg niet kan door zijn enorme angst.

Omstanders kijken schaamteloos naar mijn kind, sommige wijzen zelfs en lachen hem uit. Voor een moeder is dat een van de meest pijnlijke dingen. Heel even word ik heel boos, maar ik druk die emotie aan de kant omdat dat nu niet van belang is. Op dat moment is er maar een ding belangrijk: “Wat kan ik doen om hem te helpen over deze angst heen te komen en zo snel mogelijk weer lol te hebben?”

Zo gebeurt het dat een aantal minuten later mijn zoon op de rug van zijn vader de zee in gaat. Dit terwijl mijn zoon nog altijd hysterisch is aan het gillen en huilen. Dat genereert natuurlijk alleen nog maar meer toeschouwers. Uit ervaring weten wij als ouders dat hoe sneller we dit probleem oplossen, hoe beter het uiteindelijke resultaat gaat zijn.

Hoe dieper hij in het water komt, hoe rustiger hij wordt. Na een tijdje probeert hij zelfs zelf weer te gaan staan in het water. Pfff, de eerste horde om dit probleem op te lossen is genomen.

Ondanks dat we weten dat we de komende dagen, deze horde steeds opnieuw zullen moeten nemen. Zullen wij ervoor zorgen als ouders dat we hem door positieve stimulatie, hulp, een beetje druk maar vooral door niet zijn angst te bevestigen weer lol laten krijgen in de zee.

Ach ja, zomaar een dagje aan het strand.