Los laten...

Zittend achter mijn laptop probeer ik mijn gedachten te ordenen. Vandaag is weer een belangrijke dag in het leven van mijn zoon. Een dag waarop hij een grote stap zet in zijn ontwikkeling. We zijn in onze reis samen als moeder en zoon al heel vaak op dit punt geweest. Maar in deze zeventien jaar, ben ik nooit gewend geraakt aan dit gevoel. Het gevoel van: “zal het goed met hem gaan als wij er niet bij zijn om in te springen”. Natuurlijk heb ik vertrouwen in hem, ik weet dat hij het kan. Dit gevoel hoort bij mij, en geloof me we komen van ver. Ik neem je even mee terug naar de allereerste keer dat we ons in deze situatie bevonden….

Mijn zoon was 3 jaar oud toen hij zijn diagnose kreeg. Voordat hij deze diagnose kreeg ging hij naar een kleine peuterspeelzaal vlak bij ons huis. Na de diagnose moesten we opzoek naar een nieuwe plek gespecialiseerd in werken met kinderen met een autisme spectrum stoornis. Dit betekende dat we moesten uitwijken naar een andere stad, omdat er in onze stad geen passend plek te vinden was. Dit zorgde ervoor dat hij elke dag door een taxi zou moeten worden opgehaald om naar school te gaan. De eerste paar keren brak mijn hart als ik hem in de taxi moest zetten. Hij was heel dapper, dat is hij altijd geweest, maar je zag de angst in zijn ogen. Dus volgde ik de taxi naar school in die eerste week. Zonder dat hij het wist, reed ik achter hem aan totdat ik zeker wist dat het goed ging. Na een tijdje werd het ons nieuwe normaal en verdween dat zware gevoel. Dit betekent echter niet dat er geen problemen waren, want ik zou boeken kunnen vullen met al deze verhalen. Het belangrijkste was dat het goed met hém ging.

Vandaag begint hij aan een nieuw hoofdstuk in zijn onafhankelijkheid. Hij begint met een stage. Toen hij vanochtend vertrok, ging ik meteen terug naar die dag 14 jaar geleden. Het schoot even door mijn hoofd dat ik hem wilde volgen. Maar, ik weet dat ik dat nu niet meer voor hem zou doen, maar voor mezelf. Ik weet dat hij het kan, ik weet alleen nog niet of ik het kan. Het gaat gewoon weer even wat tijd kosten om dat zware gevoel kwijt te raken en het los te laten….